Blog Roy Bouten, wethouder Zorg en Welzijn Gemeente Horst aan de Maas
Een kind aan een riempje. De foto die ik zag toen ik het profiel van Koen Versleijen opende. Ik kan me de blikken en het gefluister voorstellen. Wetende dat ook Koen ze hoort. Als ik beter kijk zie ik ook een stok. Die maakt dat hij met zijn dochtertje kan wandelen. Gisteren heb ik Koen gesproken. Een enorm krachtig en mooi mens. Een mens dat gewoon mee wil doen én ook ‘gewoon’ meedoet. Koen is een dertiger in Horst. Vastelaovesvierder en vriend van velen. Als 25 jarige krijgt hij klachten. Diagnose: het Usher syndroom. Een erfelijke aandoening waarbij zowel het horen als het zien aangetast is. Het Usher syndroom komt in Nederland naar schatting bij 600 tot 1.000 mensen voor.
Bij Koen is het vooral het zicht. Hij kijkt als het ware in een koker en ziet alleen heel dichtbij nog scherp. Een proces dat drie jaar heeft geduurd. Drie jaar van strijd. Eerst niet meer door het centrum durven lopen. Dan niet meer om het centrum heen durven lopen. En uiteindelijk toch toe moeten geven aan zijn stok.
Koen heeft jaren in de zorg gewerkt. Om ouderen een fijne dagbesteding te geven. Als hij niet met Usher te maken had gekregen had hij er waarschijnlijk nog in gewerkt. Het is inspirerend hoe hij verdriet omzet in kracht. “Als ik niet ziek was geweest had ik nu waarschijnlijk nog in de zorg gewerkt en had ik op de vraag hoe het gaat geantwoord: z’n gangetje. Nu geniet ik van dingen die eerst vanzelfsprekend waren. Een bezoek aan de speeltuin of eten met mijn vrienden. De diepte van de dalen maken de pieken zoveel mooier en intenser”.
Omdenken lijkt zijn tweede natuur. Het gemis dat hij zijn dochter later niet stiekem haar eerste rijles kan geven op de parkeerplaats van Inter Chalet verruilt hij voor de overtuiging dat hij er wel voor gaat zorgen dat iemand anders dat voor hem doet.
Door zijn ervaring, als zorgverlener en als zorgvrager, heeft hij een verhaal waar we van kunnen leren. Stop met beslissen over mensen en start met het samen doen. Koen is afgekeurd maar weigert zich neer te leggen bij een levenslange uitkering. Vastbesloten zegt hij dat hij financieel onafhankelijk wel worden. Bijvoorbeeld door het geven van lezingen.
Ik weet zeker dat hem dat gaat lukken. In een dik half uur heeft hij mij weten te raken. Met zijn verhaal en met zijn energie. Grappend dat ik gerust een dutje kan doen als ik het saai vind want hij ziet het toch niet en inspirerend over zelfregie en echte innerlijke kracht. Het was mijn kennismaking met Koen, maar zeker niet het laatste gesprek. Een mooi en sterk mens die ik graag help zijn dromen uit te laten komen. Dank dat je mij hebt geïnspireerd.
