“Hoe kan ik je helpen?”

Carnaval is inmiddels alweer bijna een maand geleden. Voor mij een periode van ongelooflijk veel plezier. Niet alleen de vijf dagen zelf, maar ook zeker de maanden ervoor. Onlangs hoorde ik Albert Verlinden op tv zeggen: “Je moet als carnavalsliefhebber het niet willen uitleggen of verdedigen waarom je het zo leuk vindt”. Dat ga ik dus ook niet doen. Wel ga ik antwoord geven op een van de meest gestelde vragen en meteen ook hetgeen waar ik het meeste tegenaan loop. 

Carnaval is natuurlijk ook een feest van verkleden en schminken. Ik herken mensen in normale kleding al niet, laat staan wanneer ze verkleed zijn. In het dagelijks leven kan ik soms nog een gokje wagen wanneer iemand me begroet, afgaande op zijn/haar stem. Maar met carnaval klinkt, na één dag meezingen, iedereen hetzelfde. Als oud-prins van Horst ga ik ook vaker op pad met de club oud-prinsen. We dragen allemaal een zwart rokkostuum, dezelfde muts en na twee biertjes klinkt ook iedereen hetzelfde, ideaal. 

Wat het soms ook lastig maakt, en ik weet dat dit absoluut niet vervelend bedoeld is, is dat veel mensen ervan uitgaan dat ik hen nog wel herken. Helaas herken ik mijn eigen dochter, vriendin, ouders en zus al niet, bij anderen lukt het zeker niet. Soms maken mensen er, ook niet vervelend bedoeld, een soort quiz van: “je weet wel, we waren toen samen naar dat festival” of “kijk eens even goed”. Het feit dat ik dan geen antwoord kan geven, lijkt soms ongeïnteresseerd of arrogant, maar ik heb gewoon geen idee. Het wordt dan een soort ‘Wie is het?’. Ik zou het zelf natuurlijk ook heel graag anders ‘zien’. Het is mijn eigen probleem dat ik het vervelend vind om te vragen of zeggen dat ik niet weet wie er tegenover me staat. Vaak laat ik het dus maar zo en heb ik een gesprek met iemand zonder te weten wie het is.  Met een beetje geluk kom ik er tijdens het gesprek wel achter. 

Gelukkig krijg ik vaak de vraag “hoe kan ik je helpen?”. In het geval van bovenstaande voorbeelden is het heel eenvoudig, gewoon even je naam zeggen voor je begint met praten. Het is fijn dat veel mensen dit al doen: ze begroeten me, zeggen hun eigen naam en beginnen het gesprek. Ik weet inmiddels dat mensen het ongemakkelijk vinden om hun eigen naam hardop uit te spreken, dat is natuurlijk best schattig. Helaas is dat wel de enige manier waarop ik je kan herkennen. Zelfs mijn vriendin Puk, ouders en zus zeggen altijd eerst hun naam als ik ze ergens onverwachts tegenkom. Ze zeggen zelfs hun naam als ik de voordeur openmaak. 

Zoals ik al zei, weet ik dat het niet vervelend bedoeld is en dat het soms ongemakkelijk voelt om je eigen naam te zeggen. Maar mocht je het voor mij iets makkelijker willen maken, zou het ontzettend helpen als je even je naam zegt. Dat maakt het veel gemakkelijker voor mij, ook buiten carnavalstijd.