Dit is het tweede deel van een serie waarin met een flinke dosis zelfspot wordt gekeken naar de uitdagingen van het leven als slechtziende.
Zwarte Cross
We zijn weer op de Zwarte Cross en het begint al donker te worden. Ik weet niet meer precies of we op weg zijn naar Kensington of Volbeat, maar het was in ieder geval een van die twee. Weer ingehaakt bij een vriend komen we bij de rest van de groep aan. Ik lever een munt in voor een biertje en de vriend zorgt ervoor dat ik in de juiste richting kijk. Ik zie de verlichting van het podium en erachter draait een reuzenrad. Wat gaaf, denk ik, vorig jaar was dat er nog niet, zo'n reuzenrad achter het hoofdpodium. De band begint te spelen en ik probeer, tevergeefs, iets van de band of de lichtshow te zien. Ik klets wat met mensen, maar op een gegeven moment klaag ik toch over de matige lichtshow – ik moet toch nog wel iets kunnen zien. De vriend die me eerst hielp, had ondertussen niet meer naar me omgekeken en zag me nog steeds dezelfde kant op staren. Hij geeft mij een klap op mijn schouder van het lachen: “Sta je daar nog steeds?” “Ja, jij hebt me hier neergezet,” zeg ik. Hij komt niet meer bij van het lachen en begint tegen de rest iets te vertellen. Wanneer iedereen door heeft wat er is gebeurd, krijg ik het te horen: ik sta al een half uur naar een met bouwlampen verlicht bord met ‘toiletten’ te kijken. Geen podium, geen lichtshow. Een kwartslag draaien en ik zie in de verte toch eindelijk wat knipperende lampjes.
Sjans in de kroeg
Met mijn uiterlijk heb je niet vaak sjans in de kroeg. De ene keer dat ik op vakantie wel werd aangesproken, was ik dan ook wel gevleid. Mijn vrienden bleven zeggen dat het best een leuke meid was, maar ik hield het toch wat af. De vrouw komt voor de derde keer naar me toe en ik dacht dat een gezellig praatje geen kwaad kon. We kletsen wat totdat ze de diensten met bijbehorende prijzen opnoemt. Verschrikt kijk ik naar mijn vrienden die alweer in een deuk liggen van het lachen. Het blijkt overduidelijk dat ze een prostituee is, maar die memo had ik even gemist.
Teamweekend Groningen
Op het teamweekend staan we in een kroeg in Groningen. Ik krijg steeds een nieuw biertje in mijn hand geduwd en als ik hem leeg heb, tik ik iemand aan die het voor me wegzet. Na het zoveelste biertje tik ik een teamgenoot aan die zelf twee glazen vasthoudt. “Achter je is een spiegel met een rand waar je je glas op kunt zetten,” zegt hij. Ik tik met mijn glas voorzichtig tegen de spiegel zodat ik weet waar die is. Ik kijk naar mijn teamgenoot en hij knikt, zodat ik het glas los kan laten. Als hij een van zijn glazen leeg heeft, vraagt hij of ik die ook even weg kan zetten. Dus tik ik het glas opnieuw voorzichtig tegen de spiegel en hij knikt weer bevestigend dat ik het los kan laten. Dit gaat een tijdje door totdat een barvrouw me ziet en woedend naar me toe komt. “Als jij dit nog één keer doet, laat ik je eruit schoppen!” Ik ben verbaasd en vraag mijn teamgenoot wat ik heb gedaan. “Je staat al de hele avond glazen op de grond kapot te gooien,” antwoordt hij. Achter me ligt een berg glas en sindsdien zet ik mijn glazen niet meer zelf weg.
Groots met een zachte G
Mijn zicht wordt steeds slechter, maar een stok is nog niet aan mij besteed. We lopen met wat vrienden door Eindhoven, omdat we vanavond naar ‘Groots met een zachte G’ van Guus Meeuwis gaan. We hebben al wat gedronken en bij mij ontstaan er vaak wat problemen. Nuchter vind ik mezelf al grappig, maar als ik wat gedronken heb, vind ik mezelf hilarisch. Ik blijf de ene na de andere domme grap maken en ze besluiten dat ze het wel genoeg vinden. De vriend laat mijn arm los en iedereen verspreidt zich tussen de massa. “Shit,” denk ik. Daar sta ik dan, tussen honderden, zo niet duizenden mensen op het Stratumseind. Ik zoek om me heen en roep: “Sorry, ik zal het nooooit meer doen!” Na enkele minuten komen ze tevoorschijn, ze stonden toch zeker zo’n tien meter bij me vandaan… Uiteraard ben ik daarna gewoon doorgegaan met mijn domme grappen, eikels!
Vriendenweekend Beekse Bergen
Het is vriendenweekend en we zitten op het resort van de Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Die avond hebben we buiten het park gegeten en een vriendin, die terug naar huis rijdt, dropt ons even bij de ingang van het park. Ik loop inmiddels met een stok, maar vind het toch fijn, zeker in het donker, om iemand vast te pakken. Ik haak in bij een vriendin die na zo’n vijftig meter lopen zegt dat we even onder de slagboom door moeten. “Kunnen we er niet omheen?” vraag ik nog. “Nee, hier mogen we eigenlijk niet lopen, dit is alleen voor auto’s,” zegt ze. Het voelt wat vreemd, maar goed. “Zal ik je stok even vasthouden, dan help ik je,” biedt ze aan. Ik geef mijn stok af en ga door mijn knieën. “Nog iets verder bukken,” zegt ze. Ik buk nog verder, maar blijkbaar is het nog niet goed: “Nog verder, deze hebben ze echt achterlijk laag gemaakt.” Ik buk zo mogelijk nog verder en sta ondertussen op handen en voeten. “Je moet echt nog verder bukken,” zegt ze. Op dat moment worden mijn vermoedens bevestigd en begint ze schaapachtig te lachen: er is geen slagboom en ik kruip als Mowgli over straat.
