In 2020 zat ik van begin januari tot en met eind oktober in een revalidatiecentrum van Koninklijke Visio. Een revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden waar je allerlei handvatten krijgt om, in mijn geval, als slechtziende weer zo zelfstandig mogelijk te worden. Hier tref je natuurlijk ook ‘lotgenoten’, klopt het is een kutwoord. Buiten wat oppervlakkige gesprekjes had ik er weinig contact met anderen, ik heb immers mijn eigen vrienden.
Ik vond het niet makkelijk om er te zijn en ik zat vaak behoorlijk in de weerstandmodus. Op een dag kreeg ik de vraag of ik ‘met eenzelfde geval als ik’ kennis wilde maken, ze had er die dag een rondleiding. ‘Ja hoor, prima’ was mijn reactie zonder er verder nog bij stil te staan. Enkele uren later werd ik voorgesteld aan Nickie Greve, een leeftijdsgenoot die letterlijk en figuurlijk tegen dezelfde dingen als ik aanliep én net als ik volop in de ontkenningsfase van het slechtziend zat.
Een maand later hadden we regelmatig contact via de app. Ik dacht om vooral haar te helpen, ik heb immers nog steeds mijn eigen vrienden die me helpen. Toch kwam ik er langzaam achter dat ik het zelf enorm prettig vond. De ‘ik snap je’ voelde voor het eerst oprecht uit iemand anders’ mond, en dat klopt ook want Nickie snapte het ook echt. Ook privé bleken we bizar veel overeenkomsten te hebben.
We bleken goed in elkaar adviezen geven die we zelf eigenlijk niet opvolgden, maar een ander adviseren is makkelijker.
Nooit had ik gedacht dat ik dergelijk contact prettig zou vinden en ik leerde in die tijd heel veel van haar. Maar niet alleen in die tijd want dat doe ik nu nog steeds. Nickie is drie jaar later een van mijn beste vrienden en buiten de oogellende is het altijd bijzonder gezellig en leuk, net als vandaag.
Als het soms even kut is, voelt het goed dat er 60 kilometer verder in Nijmegen iemand is die het begrijpt en een belletje of appje is dan ook vaak snel gemaakt.
Nogmaals, ik had het nooit gedacht maar nu kan ik iedereen een Nickie aanraden. Maar blijf van die van mij af!
