Al enige tijd lukt het mij helaas niet meer om mensen te herkennen op straat. Als ik al mensen zie, dan zie ik contouren, geen details. Ik kan wel zien of je kleding licht of donker is, maar zal de kleur niet kunnen benoemen, hetzelfde geldt voor je haarkleur. Dus dames, als ik niet zie dat je naar de kapper bent geweest, excuses!
Ik moet het op stemherkenning doen, maar ik weet nooit direct in welke hoek ik het moet zoeken. Mocht je me willen helpen, zeg dan even je naam. Iets wat heel veel mensen al doen en wat ontzettend fijn is.
Soms als ik iemand tegenkom, wordt het ook een soort levend ‘Wie is het?’. “We hebben elkaar vorig jaar op de kermis nog gesproken.” Het raden bij mij gaat dan beginnen. “Je weet wel, toen op zondagavond bij de bar.” In mijn hoofd ben ik dan allemaal bordjes om aan het klappen van personen die het niet zijn. Meestal waag ik toch een poging: “Bill, ben jij het?”. Ik vind het lastig om te zeggen dat ik je niet herken en als ik dat dan incidenteel toch doe, hoor ik ook vaker: “Maar mij ken je toch wel?”. Ik voel me dan al lullig, omdat ik je schijnbaar wel goed ken. Helaas is het zo dat ik mijn eigen zus, ouders en dochter ook niet herken. Een tijd geleden heb ik bij Monkey Town nog vijf minuten het verkeerde kind in de gaten zitten houden. Ik dacht naar Jet te kijken, maar toen ik ineens naast me “Hé papa” hoorde, bleek het niet Jet te zijn. Je eigen dochter niet herkennen is wel iets wat iedere dag pijn doet.
Ook kan ik mezelf niet zien. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik een grote, wazige vlek. Iets dat nadelen maar ook voordelen heeft. Het is nooit mijn eigen schuld als mijn haar slecht zit of ik kleding aanheb die niet bij elkaar past. Ik pak immers, net als bijna iedere man, gewoon hetgeen wat bovenaan ligt. Sorry mannen, ik kom er mee weg.
Vorige week bleek uit nieuwe testen al wat ik vermoedde. Er is geen scherpte meer te meten. Dat betekent dat ik details alleen kan zien met heel goed, lang en van dichtbij kijken.
Sorry als ik je op straat niet herken, even je naam zeggen helpt en een tientje in mijn hand duwen ook, dan weet ik dat je het gelezen hebt.
Monique Joosten wist heel mooi te fotograferen hoe het helaas is én hoe het zou moeten zijn.
